De negentiende eeuw staat ook wel bekend als de IJzeren eeuw: het tijdperk van de industrialisatie. Door verbeteringen in de landbouw waren er minder handen nodig om hetzelfde werk te doen. De opkomende fabrieken konden die extra arbeidskrachten goed gebruiken. Mensen trokken daardoor massaal naar de steden om als fabrieksarbeider aan de slag te gaan.
Helaas zat er ook een keerzijde aan de industrialisatie. De steden raakten overvol en waren daar niet op gebouwd. Arbeiders woonden hutjemutje bij elkaar in slechte leefomstandigheden. Ook armoede was een groot probleem. Je krijgt als fabrieksarbeider amper betaald, terwijl je lange dagen maakt en in erbarmelijke omstandigheden moet werken.
Ook kinderen worden aan het werk gezet om brood op de plank te krijgen. De meeste gezinnen kunnen het extra zakcentje goed gebruiken. Kinderarbeid was al voor de industrialisatie normaal, maar het werk in een fabriek was heel anders dan hoe het er op het land aan toeging. De werkomstandigheden waren slecht, de dagen waren lang en werken tussen de machines was ook nog eens heel gevaarlijk. Sommige kinderen waren pas vijf of zes jaar toen ze begonnen in de fabriek.
Vanwege deze erbarmelijke omstandigheden komt er steeds meer verzet tegen kinderarbeid. Hoe komt er uiteindelijk een einde aan kinderarbeid in Nederland? En komt kinderarbeid tegenwoordig nog veel voor? Bij NPO Kennis zie en lees je er meer over.
