De eerste migranten
Lange tijd is Suriname een Nederlandse kolonie. In 1863 schaft Nederland de slavernij in Suriname af. Al betekent dat niet dat de tot slaaf gemaakten toen vrij waren: de tien jaren daarna werden ze alsnog gedwongen om in erbarmelijke omstandigheden te werken op de plantages. In de jaren na de afschaffing vertrekken de eerste Surinamers naar Nederland, dan nog in kleine aantallen. Het zijn vooral zonen van de elite die naar Nederland vertrekken om een opleiding te volgen. Later volgen ook enkele tientallen jazzmuzikanten die in Nederland naam maken.
Na de Tweede Wereldoorlog gaat Nederland actief arbeidskrachten werven in Suriname, vanwege de grote tekorten in sommige sectoren, zoals de zorg. Veel Surinaamse vrouwen komen daardoor in de jaren vijftig in Nederland werken als verpleegster. Al is de cultuur van het koude kikkerlandje nog wel even wennen: in Nederland aangekomen trekken de Surinaamse vrouwen een dikke jas aan en verbazen ze zich over het doorgekookte, ongekruide eten.
De Surinaamse onafhankelijkheid
De Surinaamse migratie neemt pas echt een vlucht rondom de Surinaamse onafhankelijkheid in 1975. Enorme aantallen migranten komen in de jaren zeventig naar Nederland: soms wel 100 tot 200 per dag. Dat komt onder andere door de politieke en economische problemen in het land. Migranten komen uit alle lagen van de bevolking: jong, oud, hoger en lager opgeleid, en uit alle etnische groepen. Ruim een kwart van de bevolking vertrekt in die tijd naar Nederland.
Wat waren de ervaringen van deze Surinamers die naar Nederland emigreerden? Hoe werden ze ontvangen? En hoe vergaat het de Surinaamse gemeenschap nu? Op NPO Kennis zie en lees je meer bijzondere verhalen, met unieke beelden, over de Surinaamse migratie naar Nederland.
