Toch was dit een ingewikkelde handeling in deze periode. Het voertuig zat namelijk vol met denkbeeldige, scheidende lijnen. Was je huidskleur wit? Dan moest je voor in de bus gaan zitten. Was je huidskleur zwart? Dan was er in het midden een plekje voor je. Maar, als meer witten zitplaatsen nodig hadden dan er in de witte sectie waren, moesten zwarten naar achteren verplaatsen. En als daar zelfs geen plek meer was, dan moesten ze de bus uit. Deze discriminatie stond zelfs vastgelegd in de wet.
Er waren in deze periode wel zwarten die deze regels aan hun laars lapten. Zo ook de 42-jarige naaister Rosa Parks. Op 1 december 1955 besloot ze dat ze niet zou opstaan voor een witte medepassagier. Deze actie zette grote protesten in gang die jaren zouden duren. En ja hoor, van het een kwam het ander. Niet alleen schaften de Verenigde Staten de rassenscheiding in bussen officieel af in 1956; een paar jaar later, in 1964, ging overal in Amerika de gehele wetgeving rond rassensegregatie op de schop. Dat allemaal door die kleine daad!
Maar was het wel zo simpel?
Nee hoor, achter de schermen was wel meer aan de gang. Dit kun je lezen op:
www.vpro.nl/vanheteenkwamhetander/Een-daad-van-burgerlijke-ongehoorzaamheid.