Tekst: Tessa Hofland
Foto's: Kim de Jong
Zonder angst voor koffievlekken draagt Mignon een spierwit pak, als eerbetoon aan het vrouwenkiesrecht. De neutrale kleur komt goed van pas tijdens de soms wat verhitte discussies. “Als ik nog één keer het woord ‘Instagram’ hoor, ga ik gillen”, zegt Jannie na de rondleiding. Van een 'online' opleving van het feminisme krijgen zij en haar vriendinnen niets mee. De meeste deelnemers van de tour zien het feminisme juist wel opbloeien op internet en sociale media en wijzen hier herhaaldelijk op tijdens de tour.
Het museum hanteert een maximum van vijftien mensen per rondleiding, maar hoe meer zielen hoe meer vreugd en dus beginnen wij met twintig aan de tour. In de groep is een tweedeling merkbaar. En niet mannen en vrouwen, want er zijn maar twee mannen, waar van één Gemma’s zoon Paul is. De scheidslijn is leeftijdgebonden, of juist gebonden aan het ‘nieuwe’ en het ‘oude’ feminisme. “Het is voor mij onvoorstelbaar dat er nog geen nieuwe feminismegolf is uitgeroepen”, zegt Mignon tijdens de rondleiding. “Er wordt nog maar gesproken over een trend.” Jannie en haar vriendinnen snappen dat juist wel, want in de offline wereld krijgen zij weinig mee van de beweging. “In de krant staat wel eens een artikel over het onderwerp, maar daar blijft het wel bij”, zeggen zij.
“Buiten je eigen bubbel kijken, is lastig”, zegt Irene. “Iedereen heeft dezelfde belevingswereld als jij.” Maudy ziet het feminisme juist overal om haar heen, vertelt ze. “En ik probeer het ook verder uit te dragen. Zo spreek ik vrienden of collega’s aan als ik bijvoorbeeld denk dat uitspraken niet kunnen.”
Tijdens de hele tour komt de discussie over de hedendaagse feministische beweging terug. Beginpunten van een discussie zijn vaak de schilderijen. Mignon heeft in het Dordrechts Museum verschillende werken uitgekozen om over het leven van Gemma Mentzel te praten. De Vaas met (rode) pioenrozen van Jan Sluijster is een mooie aanleiding om het over haar politieke carrière bij de PvdA te hebben.
“Waarom moeten we nog voor dezelfde onderwerpen opkomen”, vraagt Mignon als ze over de beweging ‘Baas in eigen buik’ begint. Vrouwen die in Nederland een abortus willen, worden belaagd bij de kliniek, vertelt ze verder. Daarom heeft De Bovengrondse een buddysysteem bedacht. Als Mignon vertelt over anti-abortusflyers die half november bij mensen in de bus zullen vallen, wordt de groep collectief boos. De tegenbeweging van stickers is leuk, maar is het genoeg? Waarschijnlijk voor het eerst deze middag is de groep het met elkaar eens, en vinden ze allemaal dat het feminisme van de 21e eeuw zichtbaarder mag zijn.
Maar hoe? Dat blijft de vraag. Een politieke overstap ziet de Rotterdamse Anke bijvoorbeeld niet zitten. “Politiek is in mijn idee nog steeds iets voor blanke, oude mannen. Hopelijk wil iemand anders het wel doen, ik geloof niet dat het iets voor mij is.” Net als haar vriendinnen volgt ze het onderwerp op blogs en in podcasts. Al zeker een jaar wilde ze ‘meer doen’ dan het alleen online volgen. Naar deze rondleiding gaan, was voor haar de eerste stap.
“Gemma Mentzel heeft haar emoties altijd omgezet in haar steentje bijdragen”, sluit Mignon af. “Dat wil ik ook. Hoe ik dat ga invullen, weet ik nog niet, maar ik ga het uitzoeken. We moeten onze krachten bundelen. Alleen ga je sneller, samen kom je verder.” Op Instagram maakt Mignon later die avond nog grapjes over een mogelijke staatsgreep. Eerst sluit ze, om koffievlekken in het witte pak te voorkomen, de middag af met een lekker biertje.
