Homoseksualiteit werd bij de Oude Grieken niet alleen sociaal geaccepteerd, het was zelfs een onderdeel van mannelijkheid. Een onderdeel van mannelijkheid was ook de pederastie(jongerenliefde). Over liefde tussen vrouwen in die tijd weet men veel minder, want deze relaties kregen geen plaats in de Griekse literatuur, kunst of filosofie.
Hoewel de kerk tijdens de Middeleeuwen homoseksualiteit streng verbood, bleven vrouwen vaak buiten schot. Wellicht omdat over vrouwenrelaties zo weinig bekend was. Zeker tot de zeventiende eeuw zag men de hermafrodiet (iemand met beide geslachtsorganen) als de personificatie van de lesbienne. Als een vrouw een opgezwollen clitoris had, labelde men haar al als een hermafrodiet. Door hun vergrote lust werden deze vrouwen als gevaarlijk gezien. Bovendien dacht men dat een vrouw door mastrubatie kon veranderen in een hermafrodiet.
Een wat minder absurdistische kijk op lesbiennes ontstond vanaf de zeventiende eeuw, toen gepassioneerde liefde tussen vrouwen werd gestimuleerd en geaccepteerd. Men noemde dit echter ‘romantische vriendschappen’. Dit was in de VS, in delen van Europa en vooral in Engeland populair. Twee vrouwen konden over zo´n vriendschap beschikken, uiteraard naast het verplichte huwelijk met een man. Desondanks werd homoseksualiteit bij vrouwen nog sterk onderdrukt en dus niet eens als zodanig erkend. Het ontbreken van een beeld van de lesbienne in de samenleving, betekende niet dat er helemaal geen liefde tussen vrouwen werd bedreven.