‘God geve dat we elkaar in het voorjaar weerzien. Ik hoop nooit te vergeten wat je allemaal voor me hebt gedaan,’ schreef de vroegere stadhouder Willem V in 1801 aan zijn vrouw Wilhelmina van Pruisen toen ze tijdelijk gescheiden leefden. In hun lange huwelijk hadden ze vaak tegenover elkaar gestaan, maar als het erop aankwam, had Wilhelmina zich altijd ingezet voor Willems belangen. Ze had hem nooit aan de kant geschoven, hoewel haar vertrouwelingen daarop wel hadden gezinspeeld.
Wilhelmina was zestien toen ze in 1767 trouwde met Willem van Oranje. Hij had enige inspraak in het huwelijk gehad; zij geen enkele. Ze hadden elkaar tot hun trouwdag nog nooit ontmoet. Wilhelmina gold als een koele schoonheid: ze gedroeg zich gereserveerd, was lang en had een kaarsrechte rug, waar ze heel trots op was. Als favoriete nicht van Frederik de Grote, de machtige koning van Pruisen, was ze een goede partij.
Op papier was Willem dat ook, maar in werkelijkheid viel dat tegen. ‘Hij is van middelbare lengte, zijn gang is niet mooi, wat hem een onbeholpen aanzien geeft,’ noteerde een hoveling. ‘Zijn gezicht heeft niets bekoorlijks, maar ook niets wat afstoot. De ogen zijn levendig, het gezicht rond, de huid vlekkig, de mond groot.’
Lees het hele verhaal op de website van Historisch Nieuwsblad.